นานเป็นเดือนนับแต่ย่างเข้าหน้าฝนที่ผมไม่ได้ไปเดินออกกำลังกายรอบหมู่บ้าน
จวบจนวันนี้ที่นึกอยากขยับแข้งขาเสียหน่อย จึงห้อยกล้องลากรองเท้าแตะฟองน้ำออกจากบ้าน
วันนี้ผมเปลี่ยนสไตล์การเดิน จากท่วงทำนองที่เชื่องช้า (ADAGIO) เป็น การเดินช้าๆ แบบสบายๆ
เดินให้เข้ากับการหายใจเข้าออก เมื่อเริ่มเดินไปสักพัก กำหนดลมหายใจเข้าเป็นเท้าซ้าย และลมหายใจออกเป็นเท้าขวา
พยายามประคองสติให้อยู่ลักษณะนั้น อย่างยากลำบากในตอนแรก
แต่เนื่องจากผมเคยฝึกท่าเดินแบบนี้มานานเป็นหลายปี จึงเข้าที่ได้ไม่ยาก
การเดินแบบนี้พระเรียกว่าเดินจงกรม ผมคิดดู รู้สึกว่าน่าจะเข้าข่ายการเดินในจังหวะ ลาตินมากกว่า
ในยุคของผมนั้น หนุ่มสาวเต็นรำจังหวะลาตินเป็นกันแทบทุกคน เวลาออกงานหลังจากเต้นจังหวะที่เร็วๆ ทั้งหลายจนเหนื่อยแล้ว
วงดนตรีจะเริ่มเล่น ?สโลว์? ให้หนุ่มสาวมีโอกาสได้พักรวมทั้งถือโอกาสได้ใกล้ชิดกัน
หนุ่มรูปไม่งามอย่างผมนั้นชอบเต้นจังหวะ ช้าๆ นี้จังหวะเดียว
เนื่องได้เรียนรู้มาจากสุดยอดคัมภีร์แห่งรัก ฉบับ "โคลน" พิมพ์วงจรเดียวจากข้องแท้
ว่านับจากบั้นเอวแห่งสตรีด้านหลังขึ้นมาสองขั้นครึ่งกลางกระดูกสันหลัง
เป็นจุดรวมแห่งความสุขสบายแห่งอิสตรีทั้งหลาย ถ้าจี้จุดตรงนี้อย่างแผ่วเบาให้เข้ากับจังหวะก้าวเดิน
เธอจะเหมือนต้องมนต์สะกด และเธอก็จะร่ายรำตามจังหวะ ล่องลอยพริ้วเป็นธรรมชาติ
และที่สุดเธอก็จะจดจำคุณในทางที่ดีไปตลอดชีวิตครับ
โอ้คำภีร์นี้ห้ามลอกเลียนแบบจนกว่าจะได้รับการครอบจากอาจารย์นะครับ
จิตและอารมณ์เช้านี้จึงอิ่มเต็ม ทำให้มีฟีลลิ่งในการเก็บดอกไม้มาฝากท่านทั้งหลายในเช้านี้ครับ...
