ว่าจะสู้เฮือดสุดท้าย ในหมู่บ้านเรา เท่าทีได้เข้ามาคุยกัน เกือบ 2ปี ก็ทำให้รู้ว่า แต่ละคนมีองค์ความรู้แตกต่างกัน และแต่ละคนก็ประสบการณ์ แง่คิดทีดี แตกต่างกันไป ครั้งนี้ ขอรบกวน อยากได้ไอเดียพี่ๆน้องๆในนี้ หลังจากที่ 1 เดือนเต็ม ผมคิดและก็ลงมือทำ สะเปะสะปะ เหมือนขาดการวางแผนที่ดี คือคิดได้อะไรปุปแล้วลงมือทำเลย ไม่ได้มองอีกด้านหนึ่ง ไม่ได้วางแผนที่ดีไว้
เข้าเรื่องเลยน่ะครับ ตอนเด็ก สมัยยังเรียนหนังสือ หลังเลิกเรียน กลับบ้านอาบน้ำอาบท่า ไปเล่นกีฬากลับมา ผมและเพือ่นๆ ก็จะมาแวะร้านขายของว่าง ก็มี ต้มเส้น ลูกชิ้น ของหวาน เยอะแยะ และขนมปังแซนวิช ร้านนี้คนจะเยอะตลอด วัยรุ่นก็จะมารวมกันที่นี้ สาวๆหนุ่มๆ ก็มานั่งแช่ก้นกัน คุยกันไปแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ผมเอาไอเดียนี้มาเปิดร้าน ผมไม่ได้เน้นที่จะขายอาหาร แต่พอมีแจมไว้บ้าง แต่ที่คิดเอาไว้ก็คือ ให้เด็กๆวัยรุ่น มานั่งเล่น กินลูกขิ้นเครื่องดื่มเย็น แช่ก้น นานๆ มาดูหนัง ฟังเพลง มานั่งคุยตรงนี้ผมคิดไว้ปีหนึ่งแระ แต่ลูกน้อง ยังมีไม่พร้อม บ้านหลังนี้ก็ถูกทิ้งไว้ จริงๆตรงนี้ทำเลดีมาก อยู่หลังวิทยาลัยเทคนิค มีคนมาขอเช่า บ่อย ขนาดผมไม่เคยติดป้ายไว้ เขาก็สืบจนรู้โทรมาเพื่อขอเข่า ผมก็เฉไฉ่ทางบ้านผมไป ประกอบกับผมบ้าเครื่องเสียง คิดเล่นๆเอาไว้เป็นห้องขายเครื่องเสียง ที่หมู่บ้านเรา diyเบื่อแล้ว นำมาขายก็ดีเหมือนกันน่ะ ในขอนแก่นยังไม่มีเลย หรือจะขายชิ้นส่วนอีเลคให้เด็กเทคนิคก็แอบๆคิดไว้ในใจ เลยไม่ยอมให้ใครมาเช่า ท้ายสุดก็มาลงเอยที่ร้านอาหารนี่หล่ะ

บรรยากาศหลังว.เทคนิค รถมอไซค์จอดเรียงรายกัน ก่อนเปิดร้านผมมั่นใจมาก ผู้คนเยอะขนาดนี้ เด็กเทคนิคน่าจะ 2 พันคนได้ รถมากมาย ยังไงก็ต้องได้ขาย แต่เหลือเชื่อ แทบไม่มีคนเข้าเลย อาทิตย์แรกที่เปิด ไม่มีคนเข้าร้านเลย ร้านที่ผมเปิดใกล้ๆกองทรายลูกศรสีแดงที่ผมชี้อ่ะครับ ปัจจัยอะไรที่คนไม่ยอมเข้าร้าน

หน้าร้านไม่เด่น หรูเกินไปไม่กล้าเข้ามานั่ง ไม่หรูแต่ยังไม่น่ามานั่ง มองไม่ออกว่าร้านขายอะไร
คิดว่าผมต้องปรับปรุงส่วนไหนบ้างครับ เดี๋ยวผมมาเล่ากลยุทธ์ผมต่อ ว่าทำไมไม่ได้ผล ผมก้งงจริงๆ หมดมุข หมดไอเดียแล้ว